Tam w styczniu 1944 roku została aresztowana za ukrywanie Żydów i uwięziona na Pawiaku. Ojciec nie wrócił z więzienia, okoliczności jego śmierci nie zostały wyjaśnione. Matkę z córką po miesiącu zwolniono. Po powstaniu warszawskim, w październiku 1944 roku matka z Janiną wyszły z Warszawy i tułały się w Radomiu i Skierniewicach. Po powrocie do Łodzi w lutym

1945 roku matka podjęła pracę jako urzędnik Crenolanib w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym. Janka ukończyła V Gimnazjum i Liceum Żeńskie i w 1947 roku otrzymała świadectwo dojrzałości. Studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego (późniejszej Akademii Medycznej), gdzie w 1952 roku otrzymała dyplom lekarza. W ostatnim roku studiów, na przełomie lat 1951 i 1952, pracowała na stanowisku młodszego asystenta w Zakładzie Higieny A.M. w Łodzi. Od 1 września 1952 roku do 31 lipca 1954 roku była asystentem w Klinice Chorób Dziecięcych A.M. w Łodzi. Już w początku swej działalności zawodowej oceniana była jako zdolna, obowiązkowa, dużo pracująca nad sobą, uspołeczniona, uzdolniona dydaktycznie, wykazująca zainteresowania naukowe. Po zawarciu związku małżeńskiego wraz z mężem (przeniesionym służbowo) w 1953 roku wróciła do Poznania. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: córka Dorota i syn

Marcin. Od 1 września 1954 roku kontynuowała pracę w Klinice Chorób Dzieci i w 1955 roku zdała egzamin specjalizacyjny pierwszego stopnia z pediatrii. Kierownik Kliniki – prof. Karol Jonscher, wydając jej opinię, m.in. pisał, że „jest lojalna, czynna społecznie, umie współżyć z kolegami i cechuje ją odwaga wypowiadania własnych sądów”. W latach 1956–1960, w związku ze służbowym Olaparib molecular weight wyjazdem męża do pracy dyplomatycznej w Ambasadzie

Celastrol PRL, przebywała w Berlinie (NRD). Po powrocie do kraju początkowo była wolontariuszem, a następnie asystentem w II Klinice Chorób Dzieci w Poznaniu, gdzie ukończyła specjalizację drugiego stopnia z pediatrii (1964) i ukierunkowała swą działalność kliniczno-naukową na kardiologię dziecięcą. Odbyła staże naukowe w Szwecji (1963) i RFN (1972). W 1967 roku, na podstawie pracy pt. Przydatność poligrafii kardiometrycznej dla rozpoznawania wrodzonych wad serca i wielkich naczyń w okresie noworodkowym, uzyskała stopień naukowy doktora nauk medycznych. Prof. K. Jerzykowska, oceniając dorobek naukowy Janiny Rachockiej, uznała, że reprezentuje „bardzo wysoki poziom w kardiologii dziecięcej i nie ustępuje przed trudnościami badacza naukowego”. Rok później została awansowana na stanowisko adiunkta. W 1976 roku Janina Rachocka uzyskała specjalizację z kardiologii i dołączyła do nielicznego wówczas grona kardiologów dziecięcych w kraju. Poza Poznaniem organizowała sieć poradni kardiologii dziecięcej w ówczesnych miastach wojewódzkich regionu Wielkopolski i Ziemi Lubuskiej (Kalisz, Konin, Leszno, Piła, Zielona Góra), szkoląc i specjalizując kardiologów dziecięcych w każdym z wymienionych miast.